Art Deco, styl w architekturze, wzornictwie oraz sztuce użytkowej, zyskał na popularności w latach 20. i 30. XX wieku. Charakteryzuje się połączeniem nowoczesności z elegancją, funkcjonalnością i luksusem. Jego nazwa pochodzi od Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes, wystawy zorganizowanej w Paryżu w 1925 roku, która miała na celu zaprezentowanie nowych kierunków w sztuce i wzornictwie.

Art Deco łączy w sobie różnorodne wpływy, w tym motywy zaczerpnięte z kultury egipskiej, azjatyckiej, afrykańskiej, a także z nowoczesnej sztuki abstrakcyjnej, kubizmu oraz futuryzmu. Charakterystycznymi cechami stylu są geometryczne formy, ostre linie, symetria oraz zastosowanie luksusowych materiałów, takich jak kość słoniowa, heban, i metale szlachetne. W architekturze Art Deco często można zauważyć zdobienia w postaci reliefów, rzeźb oraz mozaik, które kontrastują z prostotą i funkcjonalnością form.

W przeciwieństwie do poprzedzającego go Art Nouveau, który cechował się płynnymi liniami i inspiracją naturą, Art Deco kładzie nacisk na uproszczenie form i zdobień, skupiając się na elegancji i symetrii. Styl ten był nie tylko wyrazem poszukiwań estetycznych, ale także odzwierciedleniem rosnącego zainteresowania postępem technologicznym i wiarą w postęp.

Art Deco znalazło zastosowanie w różnych dziedzinach – od architektury przez meble, biżuterię, sztukę użytkową, aż po grafikę i modę, stając się jednym z najbardziej rozpoznawalnych stylów pierwszej połowy XX wieku. Jego wpływ można zauważyć w projektach takich ikon jak Chrysler Building w Nowym Jorku czy w wyglądzie luksusowych parowców i pociągów. Pomimo że jego popularność zaczęła zanikać po II wojnie światowej, nadal pozostaje inspiracją dla wielu projektantów i artystów.