Angielski barok - żyrandole, meble i design

Pojawienie się angielskiego stylu barokowego zbiegło się z restauracją monarchii i powrotem w roku 1660 Karola II na tron angielski.

Odmiana baroku, która rozwinęła się w Anglii za panowanie Karola II i dojrzewała pod rządami Wilhelma I Marii w latach 1689 do 1702, wykształciła sie częściowo bezpośrednio na wzorach francuskich, mimo że jest czerpała z dokonań Holandii.

Barok to styl teatralnego splendoru, krętych linii i masywnych form. Wnętrza wyglądały teraz całkowicie inaczej niż w okresie wcześniejszych. Pomieszczenia często wyglądają dość ponuro, ale wrażenie takie ginęło, gdy sufity ozdabiane dekoracją malarską o mocnych, nasyconych barwach, na ścianach zawieszone tapiserie, stawiano meble z kolorowymi obiciami tapicerskimi, którym towarzyszył blask srebrnych świeczników i luster.

Mieszkając jeszcze w Holandii, Królowa Maria zaczęła pasjonować się porcelaną orientalną i błękitno-białymi fajansami z Delft. Po wstąpieniu na tron ​​angielski zapoczątkowa modę na kolekcjonowanie takich przedmiotów. Ustawiony w widocznym miejscu zbiór błękitno-białej ceramiki stał się równie typowy element angielskiego ( a później także i amerykańskiego ) wnętrza co domu holenderskiego.

Bardziej wyrafinowany i zwracający większą uwagę na wygody, styl Wilhelma I Marii dotarł do Ameryki w czasie, gdy epoka ta w Anglii dobiegała koniec. Odmiana amerykańska trwała mniej więcej do połowy lat dwudziestych XVIII wieku.

SUFITY i ŚCIANY

W zamożnych domach ściany pomieszczeń często wyłożone były dębową boazerię. Epoka baroku to szczytowy okres rozwoju snycerstwa w Anglii, rzemieślnicy tacy jak Grinling Gibbons i Edward Pierce tworzyli wspaniałe kompozycje z naturalistycznie rzeźbionych owoców, ptaków, kwiatów i zwierząt. Części zdobione ornamentem często wykonywaneano w drewnie gruszy lub lipy i nakładane na dębowe boazerie. Okładziny sosnowe bywały niejednokrotnie malowane na imitację marmuru, kamień czy szlachetniejszego drewna, jak orzech włoski.

Tynki. W okresie restauracji osiągnięto duży postęp w zakresie tynkarstwa. Stało się to możliwe dzięki wynalezieniu twardszego i szybciej schnącego tynku stucco duro, który umożliwił tworzenie skomplikowanych naturalistycznych motywów podobnych do wykonywanych wcześniej w drawnie. Wraz z końcem XVII wieku wymyślne sztukaterię zaczęły ustępować nowej modzie na sufity malowane.

Tkaniny. Wieszane na ścianach tkaniny były teraz często dekorowane biegnącymi wzdłuż wszystkich krawędzi frędzlami. W pokojach jadalnych szczególnie popularne było zawieszanie nie absorbujących zapachów dekoracji ze skóry.

OKNA

Ważniejsza rola zaczęła odgrywać zasłony. W latach 70 XVII wieku często wieszano je parami, a w krótkim czasie drążek i kółka przykryto lambrekinem, który stał się głównym elementem dekoracji.

PODŁOGI

W zamożnych domach kładziono czasami parkiety. Na podłogach spotykało się dywany perskie, tureckie i z Savonnerie. Motywy orientalne były nie tylko na dywanach, lecz także na obiciach tapicerskich. Spotykało się też "niemieckie dywany" z serży.

MEBLE

Orzech włoski wyparł dąb, stając się najmodniejszym materiałem. Meble często zdobiono markieteriami. W okresie restauracji ozdabiano meble srebrem. Niektóre miały niemal całkowicie srebrną obudową. Modna była też laka i zdarzało się, że parawany z tego materiału używanego do produkcji mebli.

OŚWIETLENIE

Wieczorami pomieszczenia były teraz jaśniejsze, ponieważ zapalono większą ilość świec. Modne stały się kandelabry, świeczniki podsufitowe wieszano dość nisko. Świece nadal pozostawały jedynym źródłem oświetlenia. Srebrne świeczniki stojące lub wiszące oraz lichtarze przyścienne bardzo dobrze będą wyglądać w pomieszczeniu urządzonym w stylu barokowym. Można też pójść na kompromis, stosując stylizowaną instalację elektryczną w kolorze srebrnym, a jeszcze lepszym rozwiązaniem jest zamontowanie ukrytych podświetlaczy z żarówkami w brzoskwiniowym kolorze.